Ne güzel olurdu! Doldursaydın, Karşımdaki boş sandalyeyi. Tüm park senle dolardı, Anlamazdın! Tüm benliğim rahatlardı, Bilemezdin! Konuşurduk; Şairlerden, şiirlerden, sağlığından Bilirsin işte! En özgün şiirlerimi okurdum sana…
Ne güzel olurdum, Bilemezsin! Çözülürdü dilim, anlatırdım hep. Bilmem anlar mıydın? Mutlu olur, konuşurdum sürekli… Bilmem, dinler miydin? Susardım sonra, Suçlu bir çocuk gibi; mahzun! Bilmem, acır mıydın?
Ne güzel olurdu, Geçsen karşıma; Açsan ağzını, yumsan gözünü… Bilmem, tutabilir miydim ellerini? Anlatsan sen bu imkânsızı Bilmem, anlatabilir miydin? Bilirim, öperdim her sözünün elinden de; Bilemem, anlar mıydın hepsini?
Ne güzel olurdu, Kalsan yanımda… Ama bilirim, giderdin yine! Bilirim, kızardı sana Anlattığım bütün şairler… Susardı okuduğum tüm şiirler… Bilirim, küserdi Sensiz kalan bu park… Bilmem; Gider miydin gene de, Anlatabilseydi kendini sana Semtine bile uğramadığın Bu park ve içine hapsolduğun Bu kalp?