Müzisyenler Odası
Ressamlar Odası
Fotoğrafçılar Odası
Yönetmenler Odası
M A S A L
''Dışarıda kar yağıyor benim içime yağmur/ Ağlama iki gözüm biraz daha dur
Yüreğime basa basa içimden yâr gidiyor / Ağlama iki gözüm biraz daha dur''
Her şey kendi boşluğuna eğilip kelamı dilbaz bilen, unutmak şartıyla hatırlatılan, aşkın kimsesiz hâli, masaldır. İhanetin kaçınılmazlığı belli ki ezeline. Yahut hüsrana çakılıp kalan masal bu kez. Geçmişe ihanet, atiye sadakat, bugüne; asla…
Ellerimi kan tuttu diye cellada verdim kılıcı, ne güzel, kendi boynunu vurdu. Rahle önü beklemelerde, yüzümün tecelligâha çarparak ten aynasından düşen bin parçamın senden döndüğü haram noktadayım. Kokusuna sürüldüğüm sürgünüm! Eğer gülüşün varsa göğsüme saklayıp darp diye azar azar ezberlediğim ve gözlerini çaldırmadıysan suslara en bariz cümlenin nazına, aşk izah istemez. Elzem değildir varlığım var oldukça varlığın. Sen ölmeden önceki ölüm hâlim. Düşte gör beni. En açıklanmaz güzelsin ya ve rüyanın cennet sabahında kıyama duran içimin yangından sonraki ertelenmezisin ya, düş/te gör beni. Bir çift idamlık güvercin gözlerim sende. Ayrılık nasıl hecelenir yalnızlık tek kelimeyken ve nasıl sevilir ölü bir kızın yanağında donakalan gözyaşı, bildin mi? Her şey aşk için veyahut aşk her şey için…
Ağlayan aynalarda suretimi kırarak imdat'lara bürünen avazıma yârdan kıymet bekledim. Sustu kimsenin bilmediği karanlık ışıkların önünde; ben üstü cana çakıldım. Şimdi bağırarak yaramı sıvazlasam bir ben kalır mıyım? Beden uykudayken, ben uykudayken ve sur üflenecek her şey uykudayken sessizliğimi acılarıma dipnot düşerek seyret beni ruhundan. Ağıtların vebalidir belkide bunca ihtilale başkaldırmayışım. Beden elbisesini çıkarıp, gözlerini giyinip aşkına soyunmanın anlamını kaderimden sor. Sor ki yokluğunu kendime hissettirmeyişimin savunmasızlığını çaresizliğimde oku. Sevdim, sustum, kalbimin künyesinde neden hâlâ akla tufan kokun var? Kapı dışarı aklım bu kez kapı dışarı. Bozgundaysan ikinci defa mağlubiyet mümkünsüz olabilir mi sevgilim? Ne fark eder ki aşkın hecesizliğini aramadım zilsiyahla yazılmış hikâyemde. Aratmadım kalemin ruhuna verilmiş ismini ismime. Hadi dil ucunla susarak yalnızlık üleş benimle. Cürmü kurşun kadarsa yokluğunun olmayabilirim. Hasretinin manasını yağmur yağarken pencere önü üşümüşlüğüne sarılan saçlarına anlat evvela.
Uzaklardan gelen heyecansız seslerin kasvetini arşınladım. Ağızlarda cümlesizlik, yüreklerde kor ve sızı, akıllarda soru işareti kadar bile yok'um. Hiçbir aslın ne vesikasıyım ne de aslına yakışır bir suretim. Aslında her şey dün yaşandı ama acı bugün gibi ışıl ışıl, alınlarda nur gibi. Ürpererek geçerken iki bakış arasındaki köprüden ayağım takıldı cesedime, düşmeye zaman yoktu, zamanın kıymeti de yoktu, çünkü ölü bir bedenle yaşamak olanaksızlığın olanağı olabilirdi ancak. Kim demişse ''Herkes kendi sevgisini sever'' diye dilini paslı kuyularda unutsun. Çünkü herkes kendi sevgisini sevebilseydi ayrılık mümkün, yalnızlık tek kelimelik ihanet olamazdı. Sınanmış, yorulmuş, kendi fark ettiklerine sığmamış, susuşunda kelimelerce ağlamış erkekler ve kadınlar olamazdık. ''Keşke bu kadar yasa dışı olmasaydık''.*
Anlamın soluksuz düşünü görebilene ve gördüğünü gözlerine anlatabilene aşk olsun. Aşk olsun yüreğim. Edası, nazı kahır olan kalbimin dillenişine aşk olsun. İncindim mi?
Üryan bu hayaller. Çıplak tenlere havari kalır ihaneti sadakatin güncesinde bir satırlık kanama bilen içler. Ten üryan olunca okşanasıdır da göz üryanlıktan önce tanır ten üstü örtünün kavurganlığını. Deniz boğması ve hıçkırık hülyası güzellemeler kalemin diline aşina olsada, hikmet sorunun en cevaplanmazı. Aşksa hikmetin doğrucusu. Ama kalp aşk yalancısı. Hakikat göz perdesi. Ayna kırılabilir ama suret kırıldığında geçtir vakit. Çünkü kırılan suretin üstünde iz bırakan bakışın sağaltılması imkansızdır. Aşk olanaksız yaşamaktır. (Yüreğim yine ihtilalin karabasanında. Bir ben kaldım ağıtsız. Bir ben kaldım örtüsü yırtılmış gecenin beşinci soluğunda tükenen. Dilim ayarsız sustan yana. Sen yinede saçlarını aralayıp yüzümden gülüşümü tarama olur mu?) Derin bir yaranın cana batması insana nasıl haz verir ki? – Aşktan gayrı alem bilmem ki bütün yaratılmış uzuvlar ayet ayet kıyama dursun- Düşündüğüm her şey düşünceme erişti de erebildiğim hakikat hiçlikte kaldı. Sonrası ölünce tamamlandı. Yaşamak belkide ve nihayet kelimelerden örülü bir sırrı açılmadan düşlemek. Düşten düşe geçmek… Ne dedim ki asaleti kahır, yanı ağır hevesli anı, bekası sonra, evveli 'sen' oldun aşkın. Aşk dediğin deniz üstünde mihrap.
Söylemek geçip gitmek sus an'ından önce. Yerli yerindeyken parmaklarıma dokunan her şey kirli kalan şehirleri ve uğurlamasız tren istasyonlarını dudak arası boşlukta unutmak; seni sabaha karşı özlemek. Bir şiir kitabının 65. sayfasında gözyaşını bulmak; seni düş arkası yorgunlukta beklemek.
Ayrılığın ilk gününden başlamaz acı. Çünkü hecelenemeyecek kadar kısadır yitirilmişlerin hayatı. Öyle güzeldin ve öyle yalnızdın ki seni ancak 'ayrılık'la tanımlayabildim. Gidişlerle tamamlayabildim gülüşünü. (Alelacele sevilemeyecek kadar sıcaktı ellerinin dokunuşu.) Hiçbir sıfat yakışmazdı sana çünkü topraktan önce suya dokunmuştu gözlerin. Ez geç gözlerimi. Bir avlu sonrası intihar ellerin nasılsa. Her vakit bir önceki vakte geç nasılsa. Kimliği sorulmazmış sireti aşk olanın.
Sen yaratılmışsın da yaşayamayacak kadar güzelsin. Ancak bir ölüyle açıklanabilirsin. Ancak ölüm güzelleştirebilir bir insanı böyle vazgeçilmezce. Seni seviyorum -sevgine değecekse-.
Masal bu ya mutluluk yok sonunda. 'Sen bir meleğin rüyasısın' dedim. En sonunda.
Yüreğime basa basa içimden yâr gidiyor / Ağlama iki gözüm biraz daha dur''
Her şey kendi boşluğuna eğilip kelamı dilbaz bilen, unutmak şartıyla hatırlatılan, aşkın kimsesiz hâli, masaldır. İhanetin kaçınılmazlığı belli ki ezeline. Yahut hüsrana çakılıp kalan masal bu kez. Geçmişe ihanet, atiye sadakat, bugüne; asla…
Ellerimi kan tuttu diye cellada verdim kılıcı, ne güzel, kendi boynunu vurdu. Rahle önü beklemelerde, yüzümün tecelligâha çarparak ten aynasından düşen bin parçamın senden döndüğü haram noktadayım. Kokusuna sürüldüğüm sürgünüm! Eğer gülüşün varsa göğsüme saklayıp darp diye azar azar ezberlediğim ve gözlerini çaldırmadıysan suslara en bariz cümlenin nazına, aşk izah istemez. Elzem değildir varlığım var oldukça varlığın. Sen ölmeden önceki ölüm hâlim. Düşte gör beni. En açıklanmaz güzelsin ya ve rüyanın cennet sabahında kıyama duran içimin yangından sonraki ertelenmezisin ya, düş/te gör beni. Bir çift idamlık güvercin gözlerim sende. Ayrılık nasıl hecelenir yalnızlık tek kelimeyken ve nasıl sevilir ölü bir kızın yanağında donakalan gözyaşı, bildin mi? Her şey aşk için veyahut aşk her şey için…
Ağlayan aynalarda suretimi kırarak imdat'lara bürünen avazıma yârdan kıymet bekledim. Sustu kimsenin bilmediği karanlık ışıkların önünde; ben üstü cana çakıldım. Şimdi bağırarak yaramı sıvazlasam bir ben kalır mıyım? Beden uykudayken, ben uykudayken ve sur üflenecek her şey uykudayken sessizliğimi acılarıma dipnot düşerek seyret beni ruhundan. Ağıtların vebalidir belkide bunca ihtilale başkaldırmayışım. Beden elbisesini çıkarıp, gözlerini giyinip aşkına soyunmanın anlamını kaderimden sor. Sor ki yokluğunu kendime hissettirmeyişimin savunmasızlığını çaresizliğimde oku. Sevdim, sustum, kalbimin künyesinde neden hâlâ akla tufan kokun var? Kapı dışarı aklım bu kez kapı dışarı. Bozgundaysan ikinci defa mağlubiyet mümkünsüz olabilir mi sevgilim? Ne fark eder ki aşkın hecesizliğini aramadım zilsiyahla yazılmış hikâyemde. Aratmadım kalemin ruhuna verilmiş ismini ismime. Hadi dil ucunla susarak yalnızlık üleş benimle. Cürmü kurşun kadarsa yokluğunun olmayabilirim. Hasretinin manasını yağmur yağarken pencere önü üşümüşlüğüne sarılan saçlarına anlat evvela.
Uzaklardan gelen heyecansız seslerin kasvetini arşınladım. Ağızlarda cümlesizlik, yüreklerde kor ve sızı, akıllarda soru işareti kadar bile yok'um. Hiçbir aslın ne vesikasıyım ne de aslına yakışır bir suretim. Aslında her şey dün yaşandı ama acı bugün gibi ışıl ışıl, alınlarda nur gibi. Ürpererek geçerken iki bakış arasındaki köprüden ayağım takıldı cesedime, düşmeye zaman yoktu, zamanın kıymeti de yoktu, çünkü ölü bir bedenle yaşamak olanaksızlığın olanağı olabilirdi ancak. Kim demişse ''Herkes kendi sevgisini sever'' diye dilini paslı kuyularda unutsun. Çünkü herkes kendi sevgisini sevebilseydi ayrılık mümkün, yalnızlık tek kelimelik ihanet olamazdı. Sınanmış, yorulmuş, kendi fark ettiklerine sığmamış, susuşunda kelimelerce ağlamış erkekler ve kadınlar olamazdık. ''Keşke bu kadar yasa dışı olmasaydık''.*
Anlamın soluksuz düşünü görebilene ve gördüğünü gözlerine anlatabilene aşk olsun. Aşk olsun yüreğim. Edası, nazı kahır olan kalbimin dillenişine aşk olsun. İncindim mi?
Üryan bu hayaller. Çıplak tenlere havari kalır ihaneti sadakatin güncesinde bir satırlık kanama bilen içler. Ten üryan olunca okşanasıdır da göz üryanlıktan önce tanır ten üstü örtünün kavurganlığını. Deniz boğması ve hıçkırık hülyası güzellemeler kalemin diline aşina olsada, hikmet sorunun en cevaplanmazı. Aşksa hikmetin doğrucusu. Ama kalp aşk yalancısı. Hakikat göz perdesi. Ayna kırılabilir ama suret kırıldığında geçtir vakit. Çünkü kırılan suretin üstünde iz bırakan bakışın sağaltılması imkansızdır. Aşk olanaksız yaşamaktır. (Yüreğim yine ihtilalin karabasanında. Bir ben kaldım ağıtsız. Bir ben kaldım örtüsü yırtılmış gecenin beşinci soluğunda tükenen. Dilim ayarsız sustan yana. Sen yinede saçlarını aralayıp yüzümden gülüşümü tarama olur mu?) Derin bir yaranın cana batması insana nasıl haz verir ki? – Aşktan gayrı alem bilmem ki bütün yaratılmış uzuvlar ayet ayet kıyama dursun- Düşündüğüm her şey düşünceme erişti de erebildiğim hakikat hiçlikte kaldı. Sonrası ölünce tamamlandı. Yaşamak belkide ve nihayet kelimelerden örülü bir sırrı açılmadan düşlemek. Düşten düşe geçmek… Ne dedim ki asaleti kahır, yanı ağır hevesli anı, bekası sonra, evveli 'sen' oldun aşkın. Aşk dediğin deniz üstünde mihrap.
Söylemek geçip gitmek sus an'ından önce. Yerli yerindeyken parmaklarıma dokunan her şey kirli kalan şehirleri ve uğurlamasız tren istasyonlarını dudak arası boşlukta unutmak; seni sabaha karşı özlemek. Bir şiir kitabının 65. sayfasında gözyaşını bulmak; seni düş arkası yorgunlukta beklemek.
Ayrılığın ilk gününden başlamaz acı. Çünkü hecelenemeyecek kadar kısadır yitirilmişlerin hayatı. Öyle güzeldin ve öyle yalnızdın ki seni ancak 'ayrılık'la tanımlayabildim. Gidişlerle tamamlayabildim gülüşünü. (Alelacele sevilemeyecek kadar sıcaktı ellerinin dokunuşu.) Hiçbir sıfat yakışmazdı sana çünkü topraktan önce suya dokunmuştu gözlerin. Ez geç gözlerimi. Bir avlu sonrası intihar ellerin nasılsa. Her vakit bir önceki vakte geç nasılsa. Kimliği sorulmazmış sireti aşk olanın.
Sen yaratılmışsın da yaşayamayacak kadar güzelsin. Ancak bir ölüyle açıklanabilirsin. Ancak ölüm güzelleştirebilir bir insanı böyle vazgeçilmezce. Seni seviyorum -sevgine değecekse-.
Masal bu ya mutluluk yok sonunda. 'Sen bir meleğin rüyasısın' dedim. En sonunda.
