Müzisyenler Odası
Ressamlar Odası
Fotoğrafçılar Odası
Yönetmenler Odası
Zenobia-2
Fırtına önce toprağı yalar ve şarkılar bende günahkar doğar.
‘’Yokluğun huzurunda, varlığın miladısın. Yarınlarımın ezeli… Cennetin cim’i yani sevgili. Köprünün geçilen yanısın sen. Hayatta atılan adımın tuhfesi, mim’in görülen müjdesisin sen. Kelamın titreyen kalemisin sen şair’’. Eşkâlsiz zannederken kuma yığılıp bin parçaya bölünen noktamı, cümleye ilişen varlığın ihtilal sonrası ayaklanmanın emaresiymiş.
Fırtına önce suda kopar ve vebalidir gözyaşından ayrılan esre adımın. Gün aşikardır yüzünün kıymetini bilene. Benim yaşadıklarım herkesin birbirine söyledikleriyle, herkesin birbirinde göremedikleriyle ve benim ağladığım kederlerden ibaretti. Ben düşümü acıyla yıkayarak, ateşle severek ve diz üstümde sallayarak harladım. Dalganın hırçınlığı sütliman susan denizin karanlık bakışınadır. Yağmurun hıçkırığı gırtlağımdan geçti. Işıksız evlerin koridorlarına saklanıp nefes nefese seviştim ze’nin nefesiyle bu gece. Yoksa yine mi kefen biçtin izinin hatrı ele verilen divaneliğime Zenobia?
Vasiyeti erken yazılan hayatın üstüne, bir mezar taşında gülüşlerimin miadına ve ırmak sızılı kahroluşların düşüne yasladım başımı. Basbayağı küfürdü işte söylenmiş sözlerin haklılığı. Uyku delirişlerden sonraydı. Ağrılarla uyudum, aklımı atarak uyandım. Bunun neresi dram? Göremediğim ‘her şeydi’ nokta dilinde. Aynalar içime battı, görüntüm aynayla dalaştı. Hesaplaşılmayan yalnız gözlerim kaldı. Hep kendimi unuttum dışımda. Sadece bendim tercihsiz. Bu yüzden kendime pişmanım. Yorgun gemilerle el sallasamda gökyüzü yırtılmış bekleyişlere kalmaya gelemedim. İnleyerek vazgeçtim gülün baharından, yorgan altı ağlayışlardan ve ellerinin dua bırakan yarasından. Derviş aslın neydi ki suretin hep damgalı şehirlerde uyuyakalıyordu? Okşadıkça azan yaram, tenimi yontmayı bırakıp bir hayallik yatıya kalamaz mısın? Ölmeye niyetliyim bu gece hiç kimseye değil. Babamın poyraz kokulu saçlarına sarılışım bundan. Sahi Zenobia hiç ‘babandan’ başladın mı alfabeyi yutmaya ve bilir misin babaların erken öldüğünü?
Sefersiz gemiler gelip geçti sana akan denizlerimden. Uzandım boylu boyunca kalbine, yüzünden başka mabet bilmeden. Ama sen yüzünü çoktan geçmişsin ruhu aşkla kutsanan güzel. Bilmez misin, özlemek en evvel sesinin çocuk hâline yakalanmaktır ve bütün limanların o kenti, içini içine bırakarak, terk ettiğine bilinçli bir akıl kaybıyla inanmaktır. Seni özlemek en geç vaktin darlığında erken inen karda yüzümü gökyüzüne kaldırmamdır. Sevdam dağlar başına sevgilim. Yarınımın tanınmazlığı ve tanımsızlığın sır düşerken ömrümün arafına, hangi güne eskiz çekeyim? Aykırı molalardan rüyasız döndüm; şimdi sağırlığımdan sesimi mi intihar edeyim? Bırak bu kez cinnetin hâl kapısının eşiğini aşamayaym. Tavan arası yalnızlıklarda geçmişimi boğarken, boy aynasında seyredemediğim suretime kapalı kapı kalışımı söylemedim. Rüzgârın yalan ayrılıklarda sustuğunu bilseydim bütün eski şehirlerden sağ dönerdim. Ellerini sevdim, yüzünü sevdim, köprünün öbür yakası sendin ya; beni uğurlamasız terk etmeni sevdim. Tarifsizdin. Herkesin kendine pay çıkardığı bölünmez ama imkansız bir seviydin. Ben bu yüzden imana iman ettim.
Derviş yolda kalmadan önceydi diz kanamalarımı avuçlarında avutmam. Kedersizken ve uçurumsuzken gün batımlarında kalbimle can’ım arasında andım ya seni; ‘Hezim’, mum alevinde gözlerinin şehadetini dileyerek ve giz şehrine ‘’Bismillah’’la girerek yok’laşmanın hazzında sürünmektir şimdi. Yüzüm yüzünde tecelli etmezse ne kıymeti var dokuz harflik avazımın? Kuyu da senin soluğunu ezberleyemedi. Sadece gömleğimin önüydü aklıma kan sıçratan.
Gözlerin aşka tanıklığın tek yoluysa saçlarını tenime kördüğümleyişimi bağışla. Cüretim ateş olsa da cürmümü bağışla. Bildim, sustum, kalbe el basarak aşkın dinine sen dedim. Hadi gel de ruhumu yıka gözyaşınla. En kırılgan halinle darılarak uyu bana. Aşk sadece ‘ölüm’ niyetine…
……….. Aşk aslını tanımıyor aslında Zenobia……..
‘’Yokluğun huzurunda, varlığın miladısın. Yarınlarımın ezeli… Cennetin cim’i yani sevgili. Köprünün geçilen yanısın sen. Hayatta atılan adımın tuhfesi, mim’in görülen müjdesisin sen. Kelamın titreyen kalemisin sen şair’’. Eşkâlsiz zannederken kuma yığılıp bin parçaya bölünen noktamı, cümleye ilişen varlığın ihtilal sonrası ayaklanmanın emaresiymiş.
Fırtına önce suda kopar ve vebalidir gözyaşından ayrılan esre adımın. Gün aşikardır yüzünün kıymetini bilene. Benim yaşadıklarım herkesin birbirine söyledikleriyle, herkesin birbirinde göremedikleriyle ve benim ağladığım kederlerden ibaretti. Ben düşümü acıyla yıkayarak, ateşle severek ve diz üstümde sallayarak harladım. Dalganın hırçınlığı sütliman susan denizin karanlık bakışınadır. Yağmurun hıçkırığı gırtlağımdan geçti. Işıksız evlerin koridorlarına saklanıp nefes nefese seviştim ze’nin nefesiyle bu gece. Yoksa yine mi kefen biçtin izinin hatrı ele verilen divaneliğime Zenobia?
Vasiyeti erken yazılan hayatın üstüne, bir mezar taşında gülüşlerimin miadına ve ırmak sızılı kahroluşların düşüne yasladım başımı. Basbayağı küfürdü işte söylenmiş sözlerin haklılığı. Uyku delirişlerden sonraydı. Ağrılarla uyudum, aklımı atarak uyandım. Bunun neresi dram? Göremediğim ‘her şeydi’ nokta dilinde. Aynalar içime battı, görüntüm aynayla dalaştı. Hesaplaşılmayan yalnız gözlerim kaldı. Hep kendimi unuttum dışımda. Sadece bendim tercihsiz. Bu yüzden kendime pişmanım. Yorgun gemilerle el sallasamda gökyüzü yırtılmış bekleyişlere kalmaya gelemedim. İnleyerek vazgeçtim gülün baharından, yorgan altı ağlayışlardan ve ellerinin dua bırakan yarasından. Derviş aslın neydi ki suretin hep damgalı şehirlerde uyuyakalıyordu? Okşadıkça azan yaram, tenimi yontmayı bırakıp bir hayallik yatıya kalamaz mısın? Ölmeye niyetliyim bu gece hiç kimseye değil. Babamın poyraz kokulu saçlarına sarılışım bundan. Sahi Zenobia hiç ‘babandan’ başladın mı alfabeyi yutmaya ve bilir misin babaların erken öldüğünü?
Sefersiz gemiler gelip geçti sana akan denizlerimden. Uzandım boylu boyunca kalbine, yüzünden başka mabet bilmeden. Ama sen yüzünü çoktan geçmişsin ruhu aşkla kutsanan güzel. Bilmez misin, özlemek en evvel sesinin çocuk hâline yakalanmaktır ve bütün limanların o kenti, içini içine bırakarak, terk ettiğine bilinçli bir akıl kaybıyla inanmaktır. Seni özlemek en geç vaktin darlığında erken inen karda yüzümü gökyüzüne kaldırmamdır. Sevdam dağlar başına sevgilim. Yarınımın tanınmazlığı ve tanımsızlığın sır düşerken ömrümün arafına, hangi güne eskiz çekeyim? Aykırı molalardan rüyasız döndüm; şimdi sağırlığımdan sesimi mi intihar edeyim? Bırak bu kez cinnetin hâl kapısının eşiğini aşamayaym. Tavan arası yalnızlıklarda geçmişimi boğarken, boy aynasında seyredemediğim suretime kapalı kapı kalışımı söylemedim. Rüzgârın yalan ayrılıklarda sustuğunu bilseydim bütün eski şehirlerden sağ dönerdim. Ellerini sevdim, yüzünü sevdim, köprünün öbür yakası sendin ya; beni uğurlamasız terk etmeni sevdim. Tarifsizdin. Herkesin kendine pay çıkardığı bölünmez ama imkansız bir seviydin. Ben bu yüzden imana iman ettim.
Derviş yolda kalmadan önceydi diz kanamalarımı avuçlarında avutmam. Kedersizken ve uçurumsuzken gün batımlarında kalbimle can’ım arasında andım ya seni; ‘Hezim’, mum alevinde gözlerinin şehadetini dileyerek ve giz şehrine ‘’Bismillah’’la girerek yok’laşmanın hazzında sürünmektir şimdi. Yüzüm yüzünde tecelli etmezse ne kıymeti var dokuz harflik avazımın? Kuyu da senin soluğunu ezberleyemedi. Sadece gömleğimin önüydü aklıma kan sıçratan.
Gözlerin aşka tanıklığın tek yoluysa saçlarını tenime kördüğümleyişimi bağışla. Cüretim ateş olsa da cürmümü bağışla. Bildim, sustum, kalbe el basarak aşkın dinine sen dedim. Hadi gel de ruhumu yıka gözyaşınla. En kırılgan halinle darılarak uyu bana. Aşk sadece ‘ölüm’ niyetine…
……….. Aşk aslını tanımıyor aslında Zenobia……..
