Aşksızlığın en sert kışında , ısınacak bir gönül bile bulamıyordum…

İt gibi titriyor , fena halde deliriyor bir o kadar da ağlıyordum…

Her tarafım buz kesmişti , yavaş yavaş uykum geliyordu,

Anlayacağın aziz dostum , aşksızlığın en sert kışında resmen ölüyordum…

Elbette biliyordum ; bir gün kış bitecek , tekrar güneş açacaktı gönlümde…

Kalbimdeki ayaz dolu günler geçecek , isyanlarım sona erecekti belki de…

Ah aziz dostum ! Hep bu anı hayal ediyor , bu hayalin verdiği heyecan ile ısınıyordum…

Ama çoğunlukla da kendimi , yalnızlığın en acımasız , en fırtınalı fiiline çekimliyordum…

Bir gün gene böyle tir tir titrerken kendi aşksızlığımda…

Eksi kırka vurmuş bir gönülle , buz tutmuş bir yalnızlıkla…

Birden güneş açtı , bütün sıcaklığıyla çözdü kalbimdeki buzu…

Isınıyordum aziz dostum hem ısınıyor hem de seviniyordum çünkü dualarım kabul olmuştu…

Evet aziz dostum aradığım güneş açmıştı en sonunda bütün şiddetiyle…

Kışın soğukluğu kendini yazın sıcaklığına bırakmıştı…

Artık üşümüyordum bol bol ısınıyordum kendi gönlümde…

Yalnızlığım kendini bütünüyle aradığım aşka bırakmıştı…

Şimdi ben de sıcak bir güneşe ve beni çok seven bir gönüle sahibim…

Teker teker gitti ağlamalarım , delirmelerim ve de titremelerim…

Keşke şu anda beni görebilsen aziz dostum , dünyanın en mutlu insanı benim…

Şu anda gülümsüyorsun biliyorum , dilediğin güzel temenniler için teşekkür ederim