İçli ve yalnızlığa adanmış şarkıları dinlemek gibiydi,

Bir rüzgar gibi hayatımızdan geçip giden koca mazi,

Hatırda kalan ne varsa, mutluluk adına,

Kanatlandı uçtu gitti bizden önce engin diyarlara,

Acılarla ne kadar yaşayabilir insan,

Ya da tarifini istesek yapar mı bize,

Bilmem kaç millet ve o kadar da lisan,

İroninin yoğunlaştığı ve yalnızlık tam tamlarının,

Artık hazanda değil de yazın çaldığı bu zamanda,

Duygusal doyumlar yerini farklı şeylere bıraktı,

İnsandık önceden hep beraber,

Şimdi hepimizin birer birer makyajı aktı,

O güzel günler bir köşeye çekildi,

Ortalık gene bizim gibi palyaçolara kaldı,

Acılar…

Acılar bizim göbek adımız gibi kutsal,

Hiç olmadıkları kadar bizden oldular,

Hadi hep beraber takalım maskemizi,

Ve sokağa çıkalım delicesine,

Bir kadehte biz kaldıralım bütün palyaçolar,

Giden mazinin şerefine…