İçime gömdüm seni bilmediğim, kimsenin bilemediği bir zamanda.

Gömdüm seni, üstüne toprak döktüm kalbimin mezarlığında.

Gülümsedim seni gömerken, öleceğini hiç ummamıştım,

Belki de kendi kendimi, senin sonsuzluğunla kandırmıştım.

Ne güzel öldün sen benim kalbimde, bilir misin sevgilim

Belki bir gün yanına gelirsem, sana doya doya anlatmak isterim

Ölümün dahi düğün gibiydi o gün.

Bembeyaz kefeninle, seni bir bilinmeyene gömdüğüm gün.

O gün melekler için, Tanrı için, benim için dayanılmaz bir gün.

“Yeni yerinde rahat mısın ?”  diye soramam asla sana

Üşüsen ne çıkar sevgilim, yanında olamadıktan sonra…