Sana daha söyleyecek bir sürü sevgi sözüm vardı,

Her gün tekrarlıyordum sözlerimi, elimde gülüm bile hazırdı,

Hiçbir şeye aklı ermeyen çocuk masumluğuyla sevdim seni,

Sadece bakıyor ve gülüyordum sana, ama sevgim kocamandı.

Çocukluk aşkımdın sen benim, ve kalbimde hep öyle kaldın.

Küçücük dünyamın, annemden sonra en değerli varlığıydın,

Kırmamaya çalışırdım seni, dayanamazdım üzülmene.

Üzerine titrerdim her zaman, bazen bir abi şefkatiyle,

Ne güzeldi seninle geçen zamanlar, ne kadar keyifliydi,

Çocuktuk biz seninle, düşler kurmak en büyük eğlencemizdi,

Pembe düşler ülkesinin iki masum sakiniydik seninle,

Birbirimizi rüyalarda görürdük her defasında,

Saat on ikiyi geçtiğinde…

Şimdi sen ayrı yerdesin, ben ayrı yerdeyim,

Cehennemin yedi kat dibinde, yanmayı bekleyen biriyim.

Hayat sensiz hala çok boş, hayattan bunaldım,

Hadi gel, eskisi gibi pembe düşler kurup sonsuzluğa uyuyalım.

Ve hiç kimse kaldıramasın bizi sevgilim,

Hep çocuk değil miydik, gene öyle kalalım…

Sen yeter ki gel…

Vedalara oldum olası alışamadım…