Müzisyenler Odası
Ressamlar Odası
Fotoğrafçılar Odası
Yönetmenler Odası
Kanatmaktan Vazgeçinceye Kadar Kanayacakti Yaralarim
Keşke'siz seviyordum seni.
Tek bir an bile keşke demeden.
Keşke öyle yada böyle olsaydı diye söylenmeden.
Yalansız ve pişmanlıksız seviyordum seni.
Senden başka herkese farklı yüzlerimi gösteriyordum.
Sıra sana gelince bütün maskelerim düşüyordu.
Çocuksu bir hale bürünüp tek dünyam sen oluyordun.
Seni görünce rengarenk oluyordu dünyam.
Bu şehir en sevimli haline bürünüyordu.
Seninle sevdim zaten bu sakin şehri.
Şimdi vazgeçemiyorum Şehri'mden.
Yada senden ..
Her cümlenin başında BEN'den önce SEN geliyordun.
Gün'e her uyanışımda sen kokuyordu yattığım oda.
Yüzümü yıkarken aynada kendimden önce seni görüyorum.
Sen bilmezsin alışkanlıklarımı ama kahvaltı etmeyi sevmem.
Bu yüzden bir tek sabah kahvaltılarımda bulamıyorum seni.
Sonra her sabah aynı yoldan okuluma gidiyorum.
Sana ait bir sürü iz görüyorum.
İlk önce okuduğun okul, ardından her sabah aynı saatte bir zamanlar bizim güzel anılarımızın bulunduğu arabada işe giden babanı görüyorum.
Yada babam mı demeliydim.
Ben hep öyle alıştırmıştım kendimi..
Sonra ders dinleyen öğrencilerin arasında bulunup.
Sıkıcı gibi görünen güzel derslerde sana şiirler yazıyorum.
İlk şiirlerime de senin sayende başladım zaten.
Aşkımın büyüklüğüyle şiirlerimde güzelleşiyor.
Çünkü içimdeki sen hergün başka bir güzelliğe bürünüyor..
Senden vazgeçmek mümkün mü bilmiyorum ama vazgeçmek istiyorum can kırıklarımdan.
Kalbim yara bere içinde.
Kanayacak durumda değil artık..
Ben de kanatmaktan vazgeçtim zaten.
Biliyordum ki ben kanatmaktan vazgeçinceye kadar kanayacaktı yaralarım..
Senden değil kıymetlim ama yaralarından vazgeçtim.
Aslında yaralarını kanatmaktan vazgeçtim !
Tek bir an bile keşke demeden.
Keşke öyle yada böyle olsaydı diye söylenmeden.
Yalansız ve pişmanlıksız seviyordum seni.
Senden başka herkese farklı yüzlerimi gösteriyordum.
Sıra sana gelince bütün maskelerim düşüyordu.
Çocuksu bir hale bürünüp tek dünyam sen oluyordun.
Seni görünce rengarenk oluyordu dünyam.
Bu şehir en sevimli haline bürünüyordu.
Seninle sevdim zaten bu sakin şehri.
Şimdi vazgeçemiyorum Şehri'mden.
Yada senden ..
Her cümlenin başında BEN'den önce SEN geliyordun.
Gün'e her uyanışımda sen kokuyordu yattığım oda.
Yüzümü yıkarken aynada kendimden önce seni görüyorum.
Sen bilmezsin alışkanlıklarımı ama kahvaltı etmeyi sevmem.
Bu yüzden bir tek sabah kahvaltılarımda bulamıyorum seni.
Sonra her sabah aynı yoldan okuluma gidiyorum.
Sana ait bir sürü iz görüyorum.
İlk önce okuduğun okul, ardından her sabah aynı saatte bir zamanlar bizim güzel anılarımızın bulunduğu arabada işe giden babanı görüyorum.
Yada babam mı demeliydim.
Ben hep öyle alıştırmıştım kendimi..
Sonra ders dinleyen öğrencilerin arasında bulunup.
Sıkıcı gibi görünen güzel derslerde sana şiirler yazıyorum.
İlk şiirlerime de senin sayende başladım zaten.
Aşkımın büyüklüğüyle şiirlerimde güzelleşiyor.
Çünkü içimdeki sen hergün başka bir güzelliğe bürünüyor..
Senden vazgeçmek mümkün mü bilmiyorum ama vazgeçmek istiyorum can kırıklarımdan.
Kalbim yara bere içinde.
Kanayacak durumda değil artık..
Ben de kanatmaktan vazgeçtim zaten.
Biliyordum ki ben kanatmaktan vazgeçinceye kadar kanayacaktı yaralarım..
Senden değil kıymetlim ama yaralarından vazgeçtim.
Aslında yaralarını kanatmaktan vazgeçtim !
Bu şiir Haziran-2010 tarihinde yazılmıştır.
