Mutluluk için mücadele etmek gerekiyor bazen. Hayatın zor parkurlarına denk geliyoruz bazen. Adeta her şey sana ters, her şey sana düşman. Bağırmamak için kendimizi zor tutuyoruz bazen.

Ben gerçekten çok zor dönemler geçirdim. Başkaları için çok kolay olan bazı dönemler benim için çok zorlu geçti. Hep katlanmam, hep mücadele etmem ve hep bazı engellerle boğuşmam gerekti.
Bazen sorunlar öylesine üstüste ve öyle kötü zamanlama ile geliyordu ki, hayatın adeta benimle dalga geçtiğini hissediyordum. “Neden bunlar hep beni buluyor, neden ben?” diye kaderimi sorguluyordum.
Bunlar öyle dönemlerdi ki acıyla uyanıp acıyla yatıyordum. Yüreğimin bir köşesinde kor halinde bir taş vardı ve ben dalgın gözlerle sürekli hüzün yutkunuyordum. En önemlisi bu süreçte hep yalnızdım, hep kimsesizdim.
Bu dönemlerin sonunda genelde daha güçlü olarak ortaya çıktım belki ama cebim biriktirdiğim kırılganlıklarla doldu. Hatta bazen içimdeki cam kırıkları o kadar paramparça oldu ki mutluluğa inancım dahi kalmadı.