Dünler güzeldi sevgilim.. Gülümsediğimiz , ellerimi yüzünün derin çizgilerinde gezdirdiğim günler... Yaptıklarından pişman olmak bir yana, yapamadıklarımdan o kadar pişmanım ki şimdi... Neden gözlerinin kuyusunda ölmedim sanki ! Yaşamak zor... Varsın , ama yoksun... Oturduğumuz banklarda bir başkasıylasın belki. Elleri boynunda , başın omuzunda... Mutlusundur .Kim bilir , hayata bağlayan dudakların artık onundur ... Silmeye çalışıyorum , senide yüzünüde... Nafile. Kolay değil diyorlardı , anlamıyormuşum meğer onları...Anlamasaydımda keşke sevgilim...Sana sevgilim diyorum...Belkide dememeliyim...Eskiden neşe dolu şarkıların içine sana dair anlamlar yüklerken , şimdi tüm rakı sofrasına götüren ezgilerde sen varsın...En çokta neye üzülüyorum biliyor musun... Beni sabahları erkenden kaldırdığında kızmalarım varya... Onlar işte yakıyor canımı. Şimdi ise uyuyamıyorum...Gözlerimi kapamaya korkar oldum.. Her kapatışta sen , gidişin... Renksiz dünyam artık . Ne çocukların kahkahaları , ne de insanların iltifatları mutlu ediyor beni. Sen meğer gökkuşağımmışsın... Karanlıklardayım , ıssızım şimdi. Üzerime kilitlediğin kapıyı kalkıp açmaya mecalim yok... Sadece senli şarkıları dinleyip , sensizliğime ağlamak istiyorum delice...