Evet sevgilim..

Evet aziz dostum..

Aşkta senin dediğin gibi sevgiliyle yapılan herşey güzeldir..

Evet doğru..

Fakat atladığın bir nokta var..

Gerçek aşkta , yapamadıklarında bir o kadar güzeldir. 

Ve sensiz yapamadığım bir çok güzel şey var..

İki tanık.. İki sessiz dost...

Bir mezarlıkta.. Köşede bekleyen.. Ve bütün sırlarımızı bilen.. İki dilsiz sağır..

Körler.. Görmüyorlar aslında.. Konuşamıyorlar dinlemeyi bilmeyene..

Tıpkı aşkı bilmeyene dünyada sevginin görünmediği gibi..

Dinlemeyi bilmeyene yalnızca iki boş mezar görünüyor onlar..

Sensizken sevgilim hergün o iki mezara gittim ben..

Kentimizin küçük mezarlığının , küçük çeşmesinin yanındaki o iki tane köhne mezar..

Yüzleri evinize doğru dönük..

Ben hep aralarında oturdum..

Karanlıktan korkan yüreğim onların ölü bedenine bu denli yakın olmaktan çekinmedi bu sefer.. 

Belkide yaşayanlar ölülerden daha tehlikeliydi..

Sen bunları bilmedin hiç sevgilim..

Hatırlarmısın bilmem..

Bir ramazan ayıydı..

Sen hergün o akşam teravihlerinde camiye gelirdin..

Ben naciz yüzünü görebilecek bir fırsat yakalamıştım..

Evet sen hiç farketmedin ama..

Ben bütün bir ramazan boyunca..

O caminin kapısında bekledim.

Tek rekat namaz kılmadan..

Seni bekledim sevgili..

Kırk küsür dakika boyunca.. 

Yalnız seni 2 dakikalık bi süre içinde görebilirmiyim düşüncesiyle beklerdim..

Ve inanki sevgili..

Bir kadının dudaklarının verdiği hazdan çok daha büyük bir haz bırakırdı bünyeme bu bekleyiş..

Ah soldu sevgilim soldu..

Arka camınıza bırakmıştım ben o çiçeği..

Sarı bir papatyaydı sanırım..

Küçüktü..

Ellerin gibi..

Nazikti..

Gözlerin gibi..

O caminin avlusundan almıştım..

Yürüdüğün yolların kenarından özenle seçmiştim onu ben..

Toprakla bağını koparıp kollarına gelmesi için sıkıştırdım evinizin penceresine..

O attığın kuru çiçekte benim için birden çok anlam vardı sevgilim..

Birden çok anlam..

Ve sen bırakıp gittin ya sevgilim..

Ben evinizin yakınındaki o mezarlığı mesken tuttum..

Mezarlık garip bir seçimdi doğru..

Fakat gözyaşlarının yadırganmadığı tek gerçek mekandı orası..

Saklamaya lüzum yoktu orda..

Görmesinler diye uğraşmaya gerek yoktu..

İstediğim kadar ağlayabileceğim tek gerçek yer orasıydı..

O iki ölü kadının arası..

Ne kadar ölü dersen de..

Sen ve senin aşkından çok daha canlıydı o iki mezar benim için sevgilim..

O iki kadın senden ve aşkından çok daha canlıydı.. Yaşayandı..

Sırtımı soldakine verip sağdakine anlatmaya başlardım ağlarak..

Sırtımı sıvazlardı o rüzgarlarla..

Diğeri çiçeklerini oynatırdı dinlediğini belli etmek için..

Ve çeşme akardı..

Gözyaşlarıma örnek olsun diye..

Ama bir türlü seni dindiremedim içimde sevgilim..

İçimde haykıran seni susturamadım..

Ve sen bilmesende..

Ben artık her gelişimde bu kente..

O iki mezarlığa uğrarım..

Onların üzerindeki karı silip onlarla ilgilenirim..

Onlara hiçbişey söylemeden bakarım öylece..

Onlarmı konuşmadığından ben susarım ?

Yoksa ben sustuğum için mi onlar konuşmaz bilemem..

Ya söylenecek bir söz yoktu ortada konuşmayı gerektirecek..

Yada kimsenin söylemeye cesaret edemeyeceği kadar anlamlıydı söylenecekler..

Bir suskunluk hakimdi suratımızda..

Onlarında.. Benimde.. Tam manasıyla taş kesilmiştik üçümüzde..

Ama kimse bilmesede ben onlara bakardım saatlerce..

Ve ya onlar , yada ben birşeyler anlatırdık birbirimize..

Onları senden daha çok merak ettim sevgilim.. Kıskanacaksın belkide..

Ama çok daha fazla merak ettim..

Belkide bu dünyada yaşanacak daha güzel bişey bulamadıklarından öbür tarafı seçtiler.. 

Öbür tarafta burdakinden dahamı mutluydular ki..

Tek bir gerçek vardı..

Ben onların yanına hergün gitsemde farklı saatlerde.. Hiçbir saatinde bir ziyaretçisine rastlamadım o iki mezarın..

İşte tek gerçek buydu..

Üçümüzünde ailesi , akrabaları ve sevdikleri vardı fakat..

Hiçbirimiz aslında gerçekten yalnızlığımızdan vazgeçemiyor , yalnızlığımızdan kurtulamıyorduk..

Onlarda yalnızdı..

Bende..