http://www.youtube.com/watch?v=ItuQOVl5jWc

Hisler uzak.

Sabahlar uzak.

Gözler, diller , kelimeler uzak.

Tek yakın şey.

Hasretin.

Ve gözlerinin buğulu bakışları.

Banka köşesinden gizlice süzüşlerimiz birbirimizi.

Gülen çehren hatrımda kalan.

Ve kızamayışım sana karşı bakıp.

Bir yemin vermiş sanki kaşlarım kalbine.

Asla hiddetle çatılmayacak şekilde.

Asla kötü bakılmayacak şekilde.

İçimde sana doğru koşarak gelen merhamet.

Ve sana doğru koşarak gelen bu yüce aşk.

Karşı gelemediğim sözcükler dizisi.

Nedir ki bu kadar cazip gösteren bensizliği sana. ?

Nedir ki bu kadar güzel gösteren bizsiz dünyayı kalbine ?

Yada gözlerine çekilen mühür nedir ki ? Görmezden getirebilecek kadar güçlü bizi.

Arkandan ağlamak istiyorum sevgilim.

Ölür gibi ağlamak.

Ölürcesine ağlamak.

Can verir gibi.

Gözlerimden aksın istiyorum söylemediğim her kelam.

Gözlerimden aksında , bastığın toprağa karışsın istiyorum.

Öyle ki sana olan özlemim büyüyor gözlerimde dağ gibi.

Doluyor buram buram gözlerim.

Adını haykırıyor boş kağıtlara da , ağzımı açıp diyemiyorum seni.

Seni bana diyemiyorum.

Elinden tutupta azarlayamıyorum işte.

Tutup kolundan yaramaz bir çocuk gibi oturtamıyorum yanıma.

Yada gelemiyorum peşinden.

Görmenden çekiniyor gözlerim.

Bir zamanlar her yerde arayan gözlerim , şimdi puslu camlar arkasında saklanır haldeler.

Buluşmasınlar gözlerinle diye.

Olurda gözünde bana dair kötü bir anı görürüm.

Olurda eskisi gibi bakmadığını farkederim.

Gözlerin aklımda hep , aşkla baktığı gibi kalsın istiyorum.

Ondandır ki beni sevmediğini söylediğinden beri , gözlerine bakmaktan ölür gibi kaçıyorum.

Nitekim genede gönlüme söz geçirmek de ne kelime.

Aklımın önüne geçmişsin sanki.

Aklımla kalbimin arasında ikamet ediyorsun yıllardır benim.

Ve ne aklım unut diyebiliyor kalbime.

Ne kalbim o hala seninle diyebiliyor aklıma.

Ve ben senle düşünüp , sensizlikle hissediyorum.

Gel gözümün nuru.

Gel.

Gel yoluna kurban olduğum.

Gel güzel gönlünü sevdiğim.

Gel.

Hergünün ayrı kabusu var benim zihnimde.

Gözyaşlarımın önündesin.

Tutma şu gözlerimi nolur.

Koluna damlayan inci tanem.

Bırak orda kalsın. Da unutma , unutama beni.

İçim ürperir benim hala.

O yolculukta dökülen göz yaşlarını hatırladıkça.

Sabahlara kadar ağlatır , bir damla gözyaşını dahi düşünsem.

Ölümüm olur benim.

Anlatılması zor inan bana.

Belli bir temaya uydurmak zorunda değilim hislerimi.

Belli bir şekle sığdırmak zorunda değilim söyleyeceklerimi.

Olduğu gibi söylemek zaten tarzım.

Bu bir haykırış sanki.

Olmayana doğru bi haykırış.

Gelmeyeceğini bile bile yaşamak çaresizlik.

Yada olmayacağını bile bile umut etmeye çalışmak.

Kabullenememek yada gidişini.

Olmadığını kabullenememek.

Evinizin önünden geçmek hergün belkide beni avutan şey.

Hala evinizin orda durduğunu görmek.

Yada orda , yolunuzda duran onlarca anı belkide seni bana geri getireceğine inandığım şeyler.

Yada bir tane taşın sana beni hatırlatması kadar uzak bunlar.

Bir kaldırım taşının.

Yada sadece ufacık bir tesbihin.

Üç beş tane tanesi olan bir tesbihin.

Diğerlerinin içinde farkedilecek yeşil entarili bir tesbihin.

Yada küçücük sarı bir çiçeğin.

Tüm çiçekler senin kadınım. 

Ama en çok sarı papatyalar.

O küçük sarı papatyalar.

Eline uzaktan verdiğim.

İlk çiçekler.

Sarı papatyalar.

Dediğin gibi.

" Kimselerin vakti yok , durup ince şeyleri anlamaya."