Aynı keman..

Aynı ses..

Yıllar nesiller boyu devam eden.. Kesintisiz soluk..

İnce bir soluk..

Bir kadın..

Herşeye sebep yalnızca ufak , ince ve narin tenli küçük bir kadın..

Ufak gözleriyle geleceğe bakan..

İnce elleriyle kalbinin tellerine dokunan..

Dokundukça bağrında bir gonca gül gibi açan..

Ve bir ceylan bakışındaki kadar cesur..

Ve bir aslan duruşundaki kadar mağrur..

Bakışlarından süzülen asalete hayran bir yürek..

Aşkın kaderli kollarına terkedilmiş ince bir süzülüş bu..

Yada hayata karşı duran bir yokuş çıkma mücadelesi.. 

Genede insanın tesellisi durgun..

İnsanın tesellisi aynı.. 

Gene aynı çaresizlik sözleri..

Gene aynı inançsız teselli sözcükleri..

Umut dolu umutsuzlukla söylenmesine rağmen..

Fakat yalnızken kendi kendine söylediğin yalanlardan ibaret kalan sözcükler dizisi..

İnce bir keman nağmesi arasında kalmış..

Bir türlü çıkamamış..

Diyez işaretleri arasında hep hüzne boğulmuş..

Hep mi lerin si lerin arasında durakalmış bir çift söz..

Durur kalbimde..

En ince..

En durgun yerinde.. 

Anılarına dokunamadığım kadının acısı hüzne boğar kalbimin kentini..

Kalbimin odalarını..

Aklımın odalarını..

Gözlerimde bir damla yaş olur o kadın..

Yüreğimde iki damla kan..

Akmaz..

Kokmaz..

Akmasada duramaz..

Durduramam.

Dokunamam.

Kıyamam belki incinir diye..

Bir çift söz edemem arkasından.

Lanet edemem gidişine.. Gidişiyle bıraktıklarına..

Kutsal bir emanet gibi saklarım acısını..

Ondan bir kaç parça bişeyler kalmış diyedir ufaktan sevincim..

Sarılıp uyumak isterim..

Düşünmeden..

Üşümeden..

Ne titremelerime söz geçirebilirim.

Nede şizofrenik aşk sancılarıma..

Ne kelimelerim kifayet eder anlatmaya..

Ne dilim döner cesurca..

Ben teselli ederim kendi kendimi..

Yoktur çünkü başka kimim yada kimsem..

Her yokuşun sonu düzlük..

Her düzlüğün sonunda yeni bir yokuş..

Ve o yokuşun başında gene aynı sözler..

Her yokuşun sonu düzlük..

Düzlük..

İşte o düzlük..

Düzlük..

İstikrarsız bir kavram..

O düzlük ki yokuşları tırmanırken hep hayaliyle umutlandığım..

Aslında bir yokuşla bütün varlığı yok olacak kadar küçük bi kavram yalnızca..

Düzlük..

Hayal etmeye değmeyecek kadar yokuş..

Yokuş..

Tırmanmamak için duramayacağım kadar düzlük..

Ve durgunluk..

Sessizlik..

Yeniden aynı keman..

Yeniden aynı sesler..

Yeniden aynı teselliler.

Durmadan..

Aklıma gelir , sabahladığım sabahçı kahveleri..

Aklıma gelir geceyi geçirdiğim hastane köşeleri..

Aklıma gelir sensiz geçirdiğim gecelerin bitiren sigarasızlık pencerelerim..

Ve aklıma gelir.. İnce bir gül damlası gibi açılan gülücüğün..

İşte dünyam biter..

İşte gecem biter..

İşte keman biter..

İşte düzlük başlar..

Gülümsemen gelir aklıma..

Düzlük başlar..

Gülümsemen durur aklımda..

Düzlük devam eder..

Gülümsemen hatırımda kalır bir müddet..

Düzlük yükselir..

Gülemem sana karşı..

Yokuş başlar..

Yokluğunu hatırlarım..

Ve işte yokuş..

Yok'uş..

Bilmem ki tesellilere sorsam ne cevap verirler ?

O yok'uşunda sonu düzlük müdür ?