KENDİ SEVDALARI

Hepsini saysan dörtten bir fazlaydılar

Sessizlik sanki beşikte sallanır gibi,uyumuştu

İki tarafı meyilli vadide gölgesizce yürüdüler

Soğuk nasırlaşırcasına vurdu yüzlerine

Köpeğin hırıltısı,cephanesi bitmiş silah gibi susmuştu

Katırın bacakları,diğer bacaklarını tokatlıyordu

Şimdi kenarsız bir ufuk geçeceklerdi,kıvrılarak

Artık o azgın öfkeleri yoktu

Sarıya tutsak ovanın ötesindeydi toprak

Birbirlerine geçercesine sokuldular

Nefesleri koyulaşarak tüttü,

Hepsi bir anda aynı tarafa baktı,sözgelimi

Toprağa doğru kasılarak,gözleri…..

Şimdi tonlarca kabaracaktı toprak

Kırbaç gibi kazmalarla,çatlatılarak

Nasırlarında elleri kanlı,

Terleri bedenlerinde özgürleşerek

Onlarınki artık durmaksızın,günboyu

Toprakla birebir sevişerek………

                    Vedat DÜNDAR