Sen aslında; Çırılçıplaklığın ibretlik heykelisin.. Hiçsin, hiçkimsesin.. Havayı kirletir nefesin, Yıkık şarkılar için, bestelenirken silinmesi gereken birkaç harfinden ibaretsin hiç'liğin..
Ne söylesem "duymuyorsun" sevgili ,yoksa "Duy"(g)ularını mı aldırdın..
Ve gözlerin akşamüstü telaşlarına düşer, yorgun bir geceye doğru yalnızlığınla beraber...
Seninde acıyan bi ''iç''in varmı? Ben seni gördüğümde acı'dığı gibi ?
''lafla karın doymaz'' belki ama; laf kalpten geliyorsa ''ruh'' tıka basa doyar.
Böyle uzaktayız ya,zaman sana geçiyor,bana duruken...!
Bazen (SENİ SEVİYORUM ) falan hiçbirşeydir,bakışların birbirine ettiği ( İLAN-I AŞK ) ın yanında...