İncir ve insan
Nerden tutup da bağlarsınız birbirine?
Sütü vardır incirin 5 ay 10 gün o sütle besler kendini
Hamlığını atar, buluğ çağında zorluklar bir bir dikilir karşısına
Önce; çıkagelir biri ayırır anasından, babasından
Sanki meyveyi dalından koparıverirce
Kolaycasına

Oysaki bilmez ki o incirin ta kendisi biziz
Başka ellere atar düşüncesizce
Böyle böyle el değiştirir hayatı
İçindeki çekirdekler batmaya
Canını acıtmaya başlar
Kim bilebilir onlar olmadan tatsız kalacağını

Sonunda bulur acılarıyla birlikte
Kendi hayatına da son verecek birini
Sevinsin mi, üzülsün mü?
Bir an için onları unutup
Mutlu olamadığı hayatın göz göre göre akıp gittiğine

Kimi kabuğunu soyar, kimi soymaz
Soymazlarsa daha memnun kalır
Son kez; hani derler ya film şeridi gibi aktı hayatım
Hep derlerdi de inanmamıştı o hiçbir zaman
Ama doğruluğunu kanıtlamış olur kendine böylece

Ah der içinden:
''O çekirdekler küçük küçük dert olmuşlardı içime,
Nasıl ettim de büyüttüm onları içimde
Sanki şeftali çekirdeğiymişçesine
O garip ne yapsın..?''

Bir an olsun içimdeki dertlerin boşaldığını duyumsayamadım
Kendim ettim kendim buldum
Oldu son sözleri
Son yolculuğuna uğurlanırken
Parçalara ayrılıp, yutaktan geçerken..