'' bitmedi, yazacağım daha
yazmazsam ağlayacağım çünkü
alçakça olacak biraz.. '' 

Hayat hep delirtir.Anladım , anlarım da. 
Deliler ağlayamazlar ama yazabilirler ve yapabilirler sadece.
Geberene kadar acı çekebilirler , en büyük acıyı öğrenmek adına... 
Acının sonsuzluğunu öğrenme isteği delilik değil de nedir ki başka... 
Artık ağlayamayız ve bütün acılar yazmak için çekilmiştir,
Ve şakaklarımız da duran namlu da,
Bir yarış atı gibi bekliyorlar.Hangimiz daha fazla delirtebiliriz diye..
Yada hangimiz daha fazla satırlara değebiliriz diye... 
Tam iki kere ağladı. Duydum , bir kere ağlamış canı gibi sevdiği dostunun yanında. 
Yanında ağlayabilmesi dostunu kendine bir omuz yapmıştı adeta. 
En sevmediği gündüzlük ; yalan ! En sevmediği gecelik ; riya ! 
Bunlardan birin giyerse dost , kırılırz omuz...Çıkar kol... 
Öyle ki çıktığın da fark edemezsin onun artık omuzun olarak yanında durmadığını.
Kırıldığını hissedersin.Giymeseydin yalan... 
Ve anlamıştı söyledi ; 
Hangi şive de konuşsak yabancıyız artık bu şehre...
Bir köpek kadar sadık bakamayan gözlere yabancıyız...
Yabancıyız biz.Ne istediğini bilmeden koşan şu yüzlere... 
Ve bunun farkındayız dünyayı olmasa da , böyle olmayı seviyoruz.
Yalnızca bir kaç şizofren ve delilerle.
Ve mutluyuz yüzümüze astığımız gülümseyen maskeyle... 
Ne gerek var ağlamaklı ve içi keder dolu yüzlere... 
İstem dışı bir kahkaha attı.Yağacak yağmurun habercisi bir gök gürültüsü gibi.
Güldü yağmur gibi kırık aynasına işlenmiş silüetine... 
Gökyüzü kan kızıl ağlıyordu , dudaklarından yer yapmıştı palyaçonun gönlüne.. 
Şimdi nerede o düşlenenler , bir hicviyeyle yerin dibine gömülecekler.
Yerin dibine sokan bir gülüş atıyordu artık her karşılıştığın da eski seviştiğine.
Bir gece vakti uykusundayken kendisini diri diri , yerin dibine gömen ;
O eski sevgiliye... 
Hatırladı bunları boş bir sokakta , karanlığın hüküm sürdüğü bir bankta.
Elini değdirdi cigarasına , ciğerlerine serpmek üzere.
Çakmağı bank boyunca karanlığı yuttu.Karanlık Palyaço'nun güldüğünü gördü.
Dumandan sansürler üfledi karanlığın böğrüne ciğerlerinden. 
Karanlığa gülücük atmıştı böylece sırf aydınlansın diye... 
Kendisini ayakta tutan tek şeyin kendisi olduğunu gördü.
Savaşını ve mücadelesini hatırladı. 
Boynuna parayla tasma vurmaya çalışanlara inat.
Şerefinden bahsedenlere inat , güldü.
Çünkü hayattadır kendisi. 
Artık her karşılaşma bir şiir olmuştu kendisine.
Her karşılaşma biraz Cemal Süreyya. 
Picasso '' hayal edebilen her şey gerçektir. ''
Hasan Sabbah ; Hiç bir şey gerçek değildir her şeye izin verilmiştir.
Biraz Bakunin ; Anlasınlar ! Yeniden yaratmak için yıkmak ne ?
Biraz dedikçe şiir gibi yaşamak , biraz dedikçe Turgut Uyar... 
Mevsim Urtuba.Mezarına Eylül koymuş , zemheriye koşuyordu mevsim.
Gülüyordu zemheri de donsuz gezerken kendisine kimlik soranlara... 
Girdaplarla savrulsa da kalbi hala tek nüsha.
Çaresizlik gem vuruyor yüreğe , uyku kaçıran veballer biraz kahve yelkovanla küsmek , ayaklara atılamayan adımlar ket vuruyor.Bağıracak bir gün ! 
'' Ben ve neslim!..... ' diye başlayacak Palyaço... 
Ve dünyadan nefret etmek için elbet bir sebep bulacaktı.
Bir gece bir durak da , bir kadeh bakışta şehrin bütünüyle fahişe olduğunu fark etti belki de... 
Tüm acılara ve acımasızlığa gülebilen bilen koca bir fahişeden başka ne olabilirdi.
Afrika ağlıyordu acıdan , şehirler aydınlanıyordu bombadan. Acı bunlarla özdeşleşmişti.Şehirlerin dünyanın yüz hatlarından hücrelerine değdikçe acıdan gözün kör olabiliyordu.Ama gülüyorlardı Nietzche'nin sözü geldi aklına ; 
'' İnsanoğlu hayatta o kadar acı çeker ki, canlılar arasında yalnız o,gülmeyi icat etmek zorunda kalmıştır. '' 
Bu şehir de bir erdem var ise. O da bu fahişe şehir gibi gülmemek olur.
Onlar unutmak için gülüyorlardı.Umarsızlıklarını ispatlamak için gülüyorlardı. Bir palyaço ise ağlayamazdı , gülebilirdi sadece.Ömrü boyunca ağlamak yerine gülebilmesi kendisini Palyaço yapmıştı.

Ve zaman zaman düşünür.Düşündüklerine uygun kelimeler ve deyimler arar.
Dünya için şunu söyleyebilirdi. '' Burası Tanrının siktir ettiği mekan. '' evet en başında büyük bir özenle yaratmıştı evreni , belki dünyayı da merkeze kondurdu.Onun merkezine de insanı oturttu. Onda '' idrak edebilme '' yeteneği vardı. Bu onun programının bir parçasıydı. Her anladığında biraz da ağlıyordu insan.Ana rahminden çıktığın da , kıçına şapladığı yediği zaman farklı bir yere geldiğini anlıyordu. Ve ondan ağlıyordu '' anladım... '' diye... 

Adına bir şair , bir şiir yazmıştı. Ve onun dizelerini bedenine dövme yapmıştı.Kulaklarınaysa küpe.Gözlerine çizmişti dizleri , yaşıyordu.Her dize de işitilmeyen bir ses , '' ben palyaçoyum '' diyordu kollarından her bir sahne için çizdiği ve işe yaramayacağını gördüğü çiziklerle.Onlara da gülmüş ve boşvermişti sonra..

İnsanları seyrediyordu.Onlar bir gömleğin iki yakasıydı.Bir araya gelemeyecek kadar ayrıydılar , insanlar. Ancak bir bağ ile tutturulabilirdi birbirlerine. Kurallar kıravata benzer.Ve o iki yakayı , ihtişamlı görünerek bireyleri bir arada tutmaya yarar.Ve herkes ona özenir , ondan böyle o takım elbiseli oyunlar...

Kendine bir yer bellemişti.Ne olduğunu anlayabilmek için.Kendisine bir düşman bellemişti. Ne olduğunu bilmek ve onu yaşamak pahasına... 
Dünya üzerinde göz gezdirdi.Ve tüm insanların dilinde dolaşan Tanrıyı kendisine düşman kıldı.Onun sonsuz gücü olduğundan bahsediliyordu.Onun karşısında ne olduğunu görmek istedi.Yanında hiç olmaktansa...